Świadectwa Wspólnoty AA (Anonimowi Alkoholicy) – Wrocław
W naszym ośrodku zlokalizowanym w pobliżu Wrocławia organizujemy spotkania grupy AA, które odbywają się w każdy piątek o godzinie 18:30. Jest to forma pomocy osobom zmagającym się z chorobą alkoholową, w ramach której uzależniony może skorzystać z doświadczenia i wsparcia innych alkoholików.
Dzięki spotkaniom AA chory ma szansę zwiększyć świadomość na temat swojego uzależnienia i mechanizmów nim kierujących, a także uzyskać praktyczne wskazówki dotyczące życia w trzeźwości. Co więcej Twój udział w meetingach AA może pomóc innym alkoholikom – zawsze, gdy dzielisz się swoimi przeżyciami, ktoś zmagający się z podobnym problemem ma szansę wyciągnąć cenne wnioski z Twojej opowieści i otrzymać wsparcie w procesie leczenia alkoholizmu.
Jednak udział w spotkaniach AA do niczego Cię nie zobowiązuje – masz prawo zachować swoje doświadczenie dla siebie i podzielić się nim dopiero, gdy będziesz na to gotowy. Milczenie nie wyklucza Cię z meetingu, możesz nadal czerpać z historii innych osób i otrzymywać wsparcie w postaci obecności ludzi, którzy również zmagają się z chorobą.
Poniżej zebraliśmy wybrane świadectwa AA – relacje z życia Anonimowych Alkoholików, którzy dzięki terapii i wspólnocie AA postawili pierwsze kroki ku trzeźwości. Dowiedz się, dlaczego zdecydowali się podjąć trud wyjścia z nałogu.
Mam na imię Magda i jestem alkoholiczką.
Kiedyś wstydziłam się, że mam tak niewiele lat, a jestem alkoholiczką. Do AA trafiłam mając 26 lat. Pochodzę z rozbitej rodziny. Kiedy miałam 3 lata, moi rodzice rozwiedli się, wtedy zamieszkałam z mamą i babcią.
Mama zabraniała kontaktu mojemu tacie ze mną, a ja bardzo tęskniłam za tatą, zazdrościłam moim koleżankom, że mają normalne rodziny i kochających rodziców. Pamiętam z mojego dzieciństwa tylko tyle, że mama nie miała dla mnie czasu, bo była zajęta pracą, a jak miała wolne chwile, to w domu były imprezy.
– Mała Mi
Mam na imię Władek jestem alkoholikiem.
Przez całe dorosłe życie towarzyszył mi alkohol, mimo ponoszonych strat spowodowanych piciem nie chciałem się przyznać do mojego uzależnienia. Broniłem się i byłem oburzony, jeżeli ktokolwiek zwracał mi uwagę, że moje picie nie jest normalne.
Mimo rozwodu, utraty pracy, rodziny i przyjaciół piłem dalej. Byłem fizycznie i psychicznie roztrzęsiony, nie widziałem sensu życia. Prosiłem Boga o śmierć lub o jakąś szansę.
Niby kobietom jest gorzej?
Jestem kobietą i alkoholiczką, nie pijącą od 2.5 roku. Mogę na dzień dzisiejszy powiedzieć, że udało mi się zatrzymać chorobę, trzeźwieć i cieszyć się życiem. Pamiętam jednak jak bardzo bałam się, że sobie nie poradzę. Słyszałam od innych, czytałam, że kobiety szybciej się uzależniają i trudniej się leczą. Faktem jest, że się szybciej uzależniamy, ale leczenie to sprawa indywidualna i zależy wyłącznie od nas samych.
